تبادل لینک هوشمند  |
دو شنبه 28 اسفند 1391 |
آموخته ام که وابسته نباید شد
نه به هیچ کس،نه به هیچ رابطه ای
و این لعنتی
نشدنی ترین کاری بود که آموخته ام...
 نویسنده : گلپونه
 |
    |
  به وبلاگ من خوش آمدید
    |
من امتحان کردم, یه شبه پیر می شی وقتی کسی رو صدا می زنی, اما جوابی نیست وقتی دستت رو دراز می کنی, اما دستت رو نمی گیره من امتحان کردما!!! یه شبه پیر می شین! یه شبه
آدم هزاران متر زیرِ خط فقر باشه، اما یه میلیمتر زیر خط فهم نباشه ...! کاش میفهمیدی....!
در غمی که اشک نیست، در شادی که لبخند نیست،
خدایا!
آدمک آخر دنياست،بخند...
برای دلم، گاهی مادری مهربان میشوم ... دست نوازش بر سرش میکشم ... میگویم: «غصه نخور، میگذرد …» ....برای دلم... گاهی پدر میشوم، خشمگین میگویم: «بس کن دیگر بزرگ شدی ….» .... دلم، از دست من خسته است
یک (روز) خانواده ی لاک پشتها تصمیم گرفتند که به پیکنیک بروند. نتیجه اخلاقی: آنقدر نگران کارهایی که دیگران انجام میدن هستیم که خودمون (عملا) هیچ کاری
به سرآستین پاره ی کارگری که دیوارت را می چیند و به تو می گوید ارباب. به پسرکی که آدامس می فروشد و تو هرگز نمی خری. به پیرمردی که در پیاده رو به زحمت راه می رود و شاید چندثانیه ی کوتاه معطلت کند. به دبیری که دست و عینکش گچی است و یقه ی پیراهنش جمع شده. به دستان پدرت، به جاروکردن مادرت، به همسایه ای که هر صبح نان سنگک می گیرد، به راننده ی چاق اتوبوس، به رفتگری که در گرمای تیرماه کلاه پشمی به سردارد، به راننده ی آژانسی که چرت می زند، به پلیسی که سرچهارراه با کلاه صورتش را باد می زند، به مجری نیمه شب رادیو، به مردی که روی چهارپایه می رود تا شماره ی کنتور برقتان را بنویسد، به جوانی که قالی پنج متری روی کولش انداخته و درکوچه ها جار می زند، به بازاریابی که نمونه اجناسش را روی میزت می ریزد، به پارگی ریز جوراب کسی در مجلسی، به پشت و رو بودن چادر پیرزنی در خیابان، به پسری که ته صف نانوایی ایستاده، به مردی که در خیابانی شلوغ ماشینش پنچر شده، به مسافری که سوارتاکسی می شود و بلند سلام می گوید، به فروشنده ای که به جای پول خرد به تو آدامس می دهد، به زنی که با کیفی بر دوش به دستی نان دارد و به دستی چند کیسه میوه و سبزی، به هول شدن همکلاسی ات پای تخته، به مردی که در بانک از تو می خواهد برایش برگه ای پرکنی، به اشتباه لفظی بازیگری در یک نمایش تاتر، نخند، نخند که دنیا ارزشش را ندارد که تو به خردترین رفتارهای نابجای آدمها بخندی! که هرگز نمیدانی چه دنیای بزرگ و پر دردسری دارند! آدمهایی که هر کدام برای خود وخانواده ای همه چیز و همه کسند! آدمهایی که به خاطر روزیشان تقلا می کنند، بار می برند، بی خوابی می کشند، کهنه می پوشند، جار می زنند، سرما و گرما می کشند، و گاهی خجالت هم می کشند …، بیائیم و هرگز به دیگران نخندیم و زمانی لب به خنده باز کنیم که خودمان را
زمانی کزروس به کورش بزرگ گفت: چرا از غنیمت های جنگی چیزی را برای خود بر نمی داری و همه را به سربازانت می بخشی؟
|
